تا فردا

عزم نموده ببرد جملگى 

روز و شبى نيست بدون خبر 

از عدم و مرگ و شب و تيرِگى 

اين خبر از هاتف غيبم رسيد 

 صبر نما ،  توكل  و زندگى

كهنه سه تارم را

كوك ميكنم

امشب ، شيون تنهايى تو را 

تا سپيده 

از گلوى همه عاشقان 

آواز ميكنم 

امشب ، ديده به ديدارت

آزاد ميكنم 

امشب ، دل به گرمى مهتابِ روشنى

آرام ميكنم 

اين راه پر حادثه را 

كشف ميكنم 

در جاى جاى اين راه سرشارِ دلهره 

نگاه و اميد خنده تو را

جستجو ميكنم

صبر ميكنم

با سوزِ  مانده از طوفان حادثه

صبر ميكنم

باور نميكنم چنين بى نفس شده

سهراب روزگار

بر هجرت محمد و ماتمش

صبر ميكنم 

بنده عشقى و از هر دو جهان آزادى 

چقدر خوب كه با پاكانى

دل به بند هوست نيست چو من ، آرامى

چقدر خوب سرى دارى از جنس سران 

نه چو من  دلشده اى ساكن كوى يارى

وه عجب نيست همه عاشق گيسوى تواند

اين چنين سلسله اى ، لايق چون تو ، پريرويانيست 

زمستان را بهارى در برم كرد 

دلم در كنج خانه منزوى بود  

نميدانم چگونه اين  وفا كرد 

شب و روزم به هم ، در هم تنيده 

شبم مهتابى و روزم زرين كرد 

نگاهم بر در و ميلم به او بود 

نگاهم كرد و آشوبى بپا كرد 

تمام هستيم قربانى اوست 

از او مستم ، چنين عاشقترم كرد  

ساكن كوى  يكى ماه نظر ،  پاك دلى بود

ميداد اندازه زِ دست ، واله و شيداى بتى بود  

پاك آشفته ، پريشان دل و رسواى گُلى بود 

نهايت به تو شد

عاشق و هم شيفته  ، اين دل

تا تازه شد اين ديده

از آن روى چو ماهت

هم عقل برفت از سر و

هم هوش از اين دل

هرگز نرود سوى  بتى ، گوهرِ نابت

تا زنده شد و پاك شدش

هم تن و هم دل  

اما

راهبانان نگاهت ،

به نگاهم خيره 

اينچنين است

كه من با تو

به راهى نرسم